April doet wat hij wil! Al sinds de jaren “90 is april een bijzondere maand in ons leven. Er is altijd wel wat aan de hand, zeker op het medische vlak. April is ook de maand van het overlijden van mijn moeder. Zij overleed in 1992 op 14 april en sinds die tijd heb ik regelmatig een medische ingreep op die dag moeten ondergaan. Onder andere een laparoscopie en ook mijn heupprothese kreeg ik op … 14 april. In 2007 lag rond die datum het hele regiment van onderzoeken naar longkanker. Op 18 april kregen wij de diagnose te horen en volgde de rest van de onderzoeken en de behandelingen. In 2008 kreeg ik last van mijn bekken en lage rug wat uiteindelijk de aanloop bleek te zijn naar botmetastases. Dit jaar doet april ook weer wat hij wil. Hoewel ik geen spelletjesmens ben speel ik wel mee met het kwartetspel van het menselijke lichaam. Ik spaar nu de serie “scan” compleet. Gisteren heb ik een mammografie gehad, een tweejaarlijks terugkerende walserij van de vrouwenborsten. Oké, tanden op elkaar en het is weer voorbij. Volgende week heb ik een CT-scan met consult bij de longarts en dan heb ik zowat alles wel gehad op scangebied. Het is nu bijna 2 weken na de bestraling en ik ga nu het effect een beetje merken. De pijn neemt af en ik kan weer iets meer doen. Ook de pijnmedicatie beheerst niet meer mijn dag wat in het begin wel was. Je keek de klok zowat vooruit om je morfine in te mogen nemen en dat is nu anders geworden. De klok vertelt je dat het tijd is voor het volgende tabletje en niet meer de beknelde zenuw die voor fysieke en mentale overlast zorgt. Mijn lijf heeft veel behoefte aan rust als gevolg van de aanslag die bestraling heet. Vorige week kon ik midden op de dag in een diepe slaap storten om vervolgens ’s nachts wakker te liggen. Je moet uitkijken dat je dag- en nachtritme niet verschuiven. (Ha, ha, vanmorgen kwam ik pas om 11.15 uur mijn bed uit, ritme verschuiven???) De mentale zorg lag deze week in handen van mijn medisch maatschappelijk werkster met wie ik goed en openhartig kan praten. Het is ook allemaal zo dubbel, men vindt dat je er goed uitziet, dat je sterk overkomt maar ik heb ook mijn slechte dagen. Op zo’n dag wil je het liefst alle medicatie weggooien en verder gaan met je “gewone” leven. Maar de consequenties van zo’n daad kun je niet overzien en dat wil je ook niet echt. Zonder dip geen top, ja toch? Gelukkig is het voorjaar en gaat de voorjaarsschoonmaak in mijn lijf lekker door: de kankercellen moeten worden opgeruimd, gebundeld, opgeveegd en afgevoerd worden. Huppekee, weg er mee!! Waar is mijn “stoffer en blik”? Ik heb besloten om het niet meer over mijn WIA te hebben of over de hele afkeuringsprocedure. Ik geniet van mijn “pre-pre-pensioen” en van mijn hobby’s. Een hobby is een activiteit die je graag doet in je vrije tijd naast de dagelijkse beslommeringen en is niet bedoeld om eventuele verveling tegen te gaan of om je dag in te vullen. Een hobby is leuk, fijn etc. Gelukkig verveel ik mij niet zo snel dat scheelt denk ik ook in de beleving van de activiteiten en beslommeringen. Daarom is het hebben van een uitdaging of vrijwilligerswerk zo goed om er naast te kunnen doen. Bij mij werkt het in ieder geval wel zo met als prettige bijkomstigheid dat ik zelf het tempo en de intensiteit kan bepalen. De zon schijnt en het waait niet al te hard dus prima omstandigheden om even buiten bezig te zijn. Ik ga de geiten en de vissen voeren en nog wat rommelen in de tuin. Dinsdag is onze vaste repetitieavond en daar ga ik lekker naar toe. Vorige week ben ik in de pauze afgehaakt en voortijdig naar huis gebracht (ik was ook al opgehaald) maar vandaag ga ik de hele repetitie meezingen. Wij zijn “Le Printemps” van Michael Fugain & et le Big Bazar aan het instuderen. Een vrolijk lentestuk uit de 2de helft van de “70 jaren. De “Bohemian Rhapsody” van Queen doen wij al uit hoofd en is bijna klaar om uit te voeren bij een volgend optreden. Blijf genieten van het leven én van de mensen om je heen. Dikke knuffel, Marjo