Lieve Allemaal, Mijn hoofd loopt weer vol en dus is het tijd geworden om jullie weer te schrijven. De operatie is nu 4 weken geleden en ik begin langzaam op te knappen. Ongelooflijk dat je maar 1 week in het ziekenhuis ligt na zo’n grote en zware ingreep. Je denkt zo vlak na de operatie ook dat het nooit meer goed komt. Maar een paar dagen later kun je al meer en er verdwijnen steeds meer slangen uit je lijf. Na 3 dagen kwam de fysiotherapeut en hij hielp ons uit bed. Ja, je leest het goed: ons. Ik lag met mijn maatje in het ziekenhuis. Toen ik na de 3de chemo met die nare dip in het ziekenhuis kwam leerde ik Henry kennen. Hij lag voor zijn 3de kuur en liep 1 week achter op mijn schema. Voor de gek zeiden wij dat wij de operatie ook samen zouden doen. In eerste instantie ging zijn operatie wel door en zoals bekend is de mijne niet. Het heeft gewoon zo moeten zijn, Henry is daags na mij geopereerd en vanaf zondag lagen wij samen op 1 kamer. Dat was gezellig en had veel voordelen. Je revalideert samen en je maakt hetzelfde door. Niet alleen qua pijn en onderzoeken maar ook met de emoties. Daarbij klikte het ook met de partners. Wij hebben de verpleging soms voor de gek gehouden, soms vertelden wij hoe het zat. Maar wij hebben mooie verhalen aan onze ziekenhuistijd overgehouden. Dus ook de fysiotherapeut kon met 1 verhaal 2 patiënten helpen. Iedere dag gingen wij met de bedfietsen vanuit een luie stoel aan de gang. Terwijl onze voeten het werk deden kletsten wij heel wat af. Niet te veel lachen want dat deed heel erg pijn. Ook kregen wij nog oefeningen mee voor thuis. Allebei zijn wij op vrijdag uit het ziekenhuis ontslagen. En dan begint het pas! En ’s morgens had de chirurg mij nog gemeld dat ik de 1ste patiënt ben waarbij zij van het protocol zijn afgeweken. Boem! Daar lig je dan in je bed met je ontbijtje naast je. (De chirurgen kwamen dagelijks bij ons langs, zo vlak na 8 uur.) Henry zei dat ik mijn gezicht had moeten zien toen de chirurg dat aan mij vertelde. En ik had het als patiënt meer dan goed gedaan. Tijdens en ook na de operatie. Toch wel fijn om te horen want het had ook anders kunnen gaan. Maar goed, ik ben zonder complicaties er doorheen gerold. En de controles waren goed, alles is goed verwijderd en ik hoef pas in december terug te komen voor een CT scan, bloedonderzoek en de uitslag bij de prof. Thuiskomen was heel emotioneel omdat je van te voren donders goed weet welke risico’s aan de operatie vastzitten. Je moet de eerste dagen heel wat verwerken. Iedere morgen werd ik wakker en had ik tijd nodig om na te denken. Even van alles door mijn hoofd laten gaan en daarna pas richting de badkamer gaan. Oh, dat kost zoveel tijd in het begin: opstaan, ontbijten, wassen en dan ook nog aankleden. En wat fijn dat er zoveel pijnstillers bestaan. Je hebt ze echt nodig in het begin. Klokkijken is niet nodig omdat je zelf al voelt dat het tijd is om de cocktail van de medicatie weer in te nemen. Inmiddels is die cocktail niet meer zo royaal. Gelukkig maar. Ik ga nu 2 x per week naar de fysiotherapie waar ik word geholpen met mijn revalidatie. Daarnaast mag ik zwemmen en dat doe ik tijdens het baby- en kleuterzwemmen in Nieuwkoop. Het water is dan warmer en wat nog veel belangrijker is dat er maar een paar mensen in het grote bad zwemmen. Ik moet er niet aan denken dat er iemand tegen je op zwemt terwijl je wond wel dicht is aan de buitenkant maar intern moet het nog verder genezen. Dagelijks probeer ik een wandeling te maken. Zondag was een uitgelezen dag om te genieten van de zon. Wij hadden geen bezoek en hebben genoten van de buitenlucht op ons terras. Ook hebben wij, in mijn wat afgezakte tempo, een rondje Hogedijk gemaakt. Weer een prestatie geleverd. In de 1ste week thuis wilde ik snel te veel maar daar kom je gauw van terug. Je kunt helemaal niet zo veel. Je lijf is aan het herstellen, je lijf trekt door de hechtingen, je ribben doen zeer en je drainwondje lekt nog door. Gelukkig kan ik iedere dag lekker mijn middagdutje doen. Al wil je niet altijd gaan liggen maar je lijf geeft het gewoon aan. Nu moet ik ’s middags de wekker zetten want anders tik ik zo 3 uur of langer weg onder mijn dekbedje. Onze kamer ziet er uit als een bloemenwinkel, zo fleurig en gezellig. Ik word enorm verwend met telefoontjes, e-mailtjes en bezoekjes. Ik moet dat echter wel goed plannen omdat het anders te veel en te vermoeiend is. En dat voor iemand die veel energie had en veel dingen deed. Nu ben ik zelfs zo ver dat ik een kruis in mijn agenda zet om een “vrije” dag te hebben. Je komt anders niet aan je zelf toe hoe leuk alle aandacht en belangstelling ook is. De afgelopen 6 maanden zijn omgevlogen. Ons leven leek wel een rollercoaster omdat onze emoties zo vaak door elkaar geslingerd zijn door alle gebeurtenissen. Nu kom je in een rustiger vaarwater terecht en heb je ruimte voor je gedachten. De daarbij horende tranen zorgen er voor dat het waterpeil van Aarlanderveen op hoogte blijft. Ik ben veel emotioneler dan de periode voor de kanker. Er zijn echt 2 levens: 1 voor en 1 na de kanker. Over een aantal zaken denk ik anders. Ook ervaar je sommige dingen heel anders. Mijn leven heeft niet aan een zijden draadje gehangen maar het was wel heel ernstig. Nu de operatie achter de rug is en daardoor je toekomst veel zonniger lijkt te zijn, geniet je nu intenser van de kleine geneugten van het leven. Ja, ik druk mij nog voorzichtig uit over de toekomst omdat ik eerst naar die 5-jaarsoverleving toe moet. En dat duurt nog 250 weken, lijkt nu veel maar als over een paar maanden je dagen weer gevuld mogen worden met werken en zo vliegt de tijd weer voorbij. Mijn verjaardag heb ik in het ziekenhuis mogen vieren. Dat was niet erg, het mooiste cadeau was de verwijdering van de kanker uit mijn lijf. Mijn 2de leven is begonnen en daar ga ik intens van genieten. Edward kwam dagelijks op bezoek met een stapel kaarten in de tas. Mijn prikbord in het ziekenhuis hing helemaal vol en thuis hangen de kaartenhangers ook vol met alle kaarten die jullie mij hebben gestuurd. De kaarten van de 1ste periode zitten nu in een doos met een mooie rozenprint. Ook heb ik een map (met dezelfde rozenprint omdat het wel bij elkaar moet horen) waarin ik mijn “columns” bewaar, aangevuld met de reacties die ik mocht ontvangen. Dit zijn heel kostbare items geworden die helpen met verwerking van het hele proces. Dat is erg belangrijk voor mij, soms lees ik terug wat jullie allemaal geschreven en gemaild hebben. Zoveel lieve en hartverwarmende woorden, heel fijn en ontroerend allemaal. Ik besef heel goed dat ik toch wel sterk ben. Dat je een zwaar traject met onderzoeken en behandelingen aankunt. Ik ben de laatste jaren natuurlijk niet gespaard gebleven van narigheid en dat maakt dat je nu zo door deze tijd heen komt. Veel mensen vinden dat ik er goed uit zie. Daar ben ik erg blij mee maar is ook een valkuil omdat niet altijd zichtbaar is waar je mee worstelt. Mijn haar groeit goed maar ik hoef het nog niet te kammen. In het ziekenhuis heb ik de dag voor de operatie mijn mutsje en sjaaltje in het kastje gemikt en op de dag van ontslag in mijn koffertje gedaan. Ik heb op mijn laatste dag als 47-jarige besloten om geen bedekking meer op mijn donslaagje te doen. Velen hadden mij al zo gezien en ik vond het goed zo. Wat een vrijheid heb je dan om zo door het leven te kunnen stappen. Voorlopig ben ik, ondanks mijn dipjes en ook wel eens sombere gedachten, een blij en vooral dankbaar mens. Ik heb al eens eerder geschreven dat jullie mijn zonnestraaltjes zijn die mij er doorheen slepen. Dat blijft zo. Hartelijk bedankt voor alle zonnestraaltjes die ik heb mogen ontvangen, in welke vorm dan ook. Geniet van het leven!!!!!!! Dikke knuffel en veel liefs, Marjo