Beste allemaal, Wat kan er in korte tijd toch veel veranderen. En wat een veerkracht heeft een mens. Eind juli moest ik een grote teleurstelling verwerken omdat die …klier niet schoon bleek te zijn. Na dagen met sombere buien kom je weer overeind als een door storm omgewaaide bloem. Je blijkt het een plaatsje te kunnen geven en weer te kunnen lachen. Je energie neemt toe en je kunt meer doen. Het leven is zelfs dan nog leuk!! Maar dan. Je komt voor een controle in het ziekenhuis en je laat een CT scan maken. De arts ziet een verandering en geeft je de keuze om nogmaals een bronchoscopie te ondergaan. Dat is niet het fijnste onderzoek maar alle pijn gaat ook weer over. Zo ook deze keer. Je gaat naar het ziekenhuis voor de uitslag, het was eigenlijk niet eens spannend omdat je weet wat je hebt en ook, niet onbelangrijk, hoe je je op dat moment voelt. Eindelijk goed nieuws: de lymfeklier is schoon!! Heerlijk en je voelt je blij. De arts bespreekt dan de risico’s van de operatie en je voelt je net een pingpongbal. Eerst ging je voor de operatie en nu twijfel je. Het is zo dubbel allemaal en jij bent de enige die de keus kan maken. Vervolgens ga je naar de longchirurg die bij binnenkomst al zegt: “Dag mevrouw Pullens, ik weet al heel veel van u. Vrijdag gaan wij het doen!” Dat is een complete overval. We hebben nog over wat details en de risico’s gesproken. De tumor was aanzienlijk kleiner geworden. Dus de chemoradiotherapie, hoe zwaar die ook was, heeft echt wel geholpen. Uiteindelijk is den operatie het beste en ook wat ik altijd heb geroepen. De kanker moet eruit!!! Wat ik ook altijd heb geroepen was dat ik beter ging worden. Punt! Sommige artsen moesten daar wel om glimlachen. Ja, zij weten wel beter. Een positieve instelling is de halve genezing. Het zal na de operatie zwaar zijn. De chirurg zei al dat ik hem de dag na de operatie niet leuk zal vinden. De hele ochtend ben ik zoet geweest met preoperatieve onderzoeken. De fysiotherapie was het leukste om te doen. Samen met nog een operatiekandidaat moesten wij wat testen doen. Het eerste was traplopen. Wij gingen naar het trappenhuis van de VU en moesten in eigen tempo naar boven lopen totdat je niet meer kon. Daar gingen wij dan, mijn rechterbeen deed behoorlijk pijn maar ik trapte daar doorheen. Van -1 naar boven en bij 6 raakte ik wat buiten adem. Maar opgeven was geen optie en ook de trapleuning vasthouden vertikte ik. Doorlopen en na 7 bereikten wij de 8ste etage. Uithijgend sta je te luisteren naar de fysiotherapeut die trots op ons tweeën is: allebei hebben wij de proef met glans doorstaan. En wat blijkt, patiënten die bij etage 2 al afhaken hebben 80% meer kans op complicaties bij de operatie. Dus hoe hoger je kunt komen hoe beter dat is. Blij en voldaan gaan wij weer alle trappen naar beneden lopen. De test voor de ademspier verloopt ook goed. De dag na de operatie komt de fysiotherapeut al helpen met de ademhaling. Ik ben benieuwd hoe of ik mij zal voelen. Wat ik in deze hele periode heb gemerkt dat je een heleboel zaken kunt relativeren. Je leert onderscheid maken in wat echt belangrijk is. Eerst riep ik heel stoer: “Word ik kaal, jammer dan.” Maar wanneer je hoort dat kaal worden echt gaat gebeuren baal je verschrikkelijk. En dan begint de uitval, eerst voorzichtig en later met bossen tegelijk. Je zet een mutsje met een bij je kleding passend sjaaltje op en je gaat verder. (Staat mij nog leuk ook!) Ik was op dat moment ook te ziek om me daar druk om te maken. De gereserveerde pruik heb ik netjes afbesteld. Het gaat zo prima met de accessoires voor mijn koppie. Het verliezen van je gezondheid is vele malen erger en ingrijpender dan het verlies van je haar. Ach, het groeit weer aan. Ik hoef nog niet te kammen of mijn haar te stylen. Het is een overwinning om zonder sjaaltje te lopen in huis, of op het Meidenweekend van de zang. Even wennen, die ultrakorte coupe, het staat wel erg pittig. Nee, ik laat het groeien en dan kijk ik of ik er een kleurtje doorheen kan gaan gooien. Ik zal wel grijzer zijn dan ik aanvankelijk dacht. Beter grijs haar dan geen haar. En dan nog iets: heb je een keer een zomer met haarloze oksels, is de zomer zodanig dat je geen topjes kunt dragen! Deze week staat weer eens op zijn kop. Eerst gaan wij genieten van een paar leuke dingen. Donderdagmiddag moet, mag, ik mij melden in het ziekenhuis en vrijdag gaat de operatie plaatsvinden. Ik weet niet eens hoe laat omdat ik door de overval dat helemaal vergeten ben om te vragen. De maatschappelijk werkster heeft in het laatste gesprek ons gezegd dat wij veerkracht hebben. Deze kracht gebruiken wij de komende periode om hier goed door heen te komen. Zondag gaan wij met vrienden naar de Vlindertuin in Leidschendam en mijn camera gaat natuurlijk mee. Even iets anders aan ons hoofd en lekker genieten van een mooie omgeving. Veel liefs en een dikke knuffel!!! Marjo