LEVEN!

Het is nu 1 week na de bestraling en ik ben er gelukkig niet ziek van. Wel ben ik ongelooflijk moe en daar moet ik aan wennen en aan toegeven. Je geest wil heel veel maar je lijf zegt gewoon dat je moet rusten. Volgende week heb ik een vervolgconsult bij de neuroloog en ik ben benieuwd wat er gaat komen. In het maandagoverleg is gesproken over een eventuele nekoperatie en over een kraag om mijn nek te stabiliseren. Voorlopig nog even niets van dat alles. Een operatie is behoorlijk riskant en waar moet je wat aan fixeren? De artsen willen eerst de bestraling haar werk de komende weken laten doen. Ondertussen kan mijn lijf de rommel opruimen en afvoeren. Verder mag ik zeker niet mopperen en gaat het naar omstandigheden goed. Ik blijf wel heel trouw naar de fysiotherapie gaan, ook al kan ik nu veel minder maar ik wil in beweging blijven anders ga je vastroesten. Als ik mijn dagritme en inspanningen maar goed blijf verdelen kom je nog heel ver.

Als ik iets aan het lijf heb, gebeurt er in de tuin meestal ook wel iets. Vorig jaar ging onze oudste geit dood op de dag dat ik hoorde dat ik botmetastasen had. Nu waren wij zo blij met de vijver waar al jaren het biologische evenwicht zo goed is dat alles welig tiert. Kleine vissen, stekelbaarsjes, vlooien, salamanders, goudvissen, alles groeide en vermenigvuldigde zich goed. De planten bloeiden hun mooiste kleuren ware het een lokale missverkiezing op waterniveau. In april hebben wij nog mooie vissen er bij gekregen waaronder Kapitein Iglo die zich altijd horen met behoorlijke klappen op het water. Maar de vissen werden lomer en aten minder en nu is alles dood. Echt alle vissen zijn dood, zelfs de stekelbaarsjes. Jaren hebben wij slootwater in de vijver gepompt en het werkte prima, kraakhelder algenvrij water. Waarschijnlijk is er ergens gif geloosd en nu is onze vijver niet meer wat hij is geweest. Ook de waterlelies bloeien minder, een teken aan de wand. Het is niet haalbaar om exact uit te vogelen wat er is gebeurd. Uithuilen en in het voorjaar opnieuw beginnen. Maar triest werd ik wel van. Je geeft om de dieren die aan jouw zorgen zijn toevertrouwd en dan dit.

Gelukkig heb ik een feestje om naar uit te kijken en waar wij veel zin in hebben. Zaterdag word ik 50 en dat gaan wij vieren. Edward wordt in september 53 en ook zijn verjaardag vieren wij zaterdag. Ik wilde het eerst klein vieren met alleen familie en een paar heel goede vrienden maar het is iets groter geworden. En dan nog heb ik niet iedereen kunnen uitnodigen omdat ik het fysiek niet trek. Vrijdagmiddag heb ik een High Tea met vriendinnen die heel dichtbij staan, toch een groep van 15 meiden. Ik voel mij heel rijk met zoveel vriendschap om mij heen. Zaterdag gaan wij met de familie naar de Vlindertuin in Leidschendam en aansluitend lekker dineren. Gewoon gezellig, eigen gebak (wel van de warme bakker maar met een eigen “touch”) mee en genieten van alle schoonheid die de vlinders je geven. Lekker dineren daar geniet ik altijd wel van en zeker met lieve mensen die belangrijk voor mij zijn om mij heen. Dat alles is al een cadeau op zich. Wij zijn erg bewust van de situatie die is ontstaan. Ik omarm het leven en hoop daar nog lang van te kunnen genieten. Zondag ben ik gevloerd maar dat heb ik graag voor over. Deze dagen houd ik mij ook erg rustig om te sparen voor de komende dagen. Sarah, je bent heel erg welkom!!

Veel liefs, Marjo