It’s wonderful! Vorige week riep ik heel stoer dat ik mooie dagen niet wil laten verpesten door met wachten op een uitslag van een onderzoek. Het is mij best goed gelukt behalve zondag dan. Ik had een slechte dag, ik voelde mij mentaal niet zo sterk dat daar zelfs mijn “stoffer en blik” eventjes niet hielp. Je jankt eens wat, je rommelt je zelf de dag door. Ik was vooral aan het nadenken over wat er met mij zou gebeuren wanneer de uitslagen niet goed zouden zijn. Het weghalen van de lymfeklier is goed gegaan, de minioperatie duurde een half uurtje. De longchirurg had mij verdoofd en ik lag heerlijk te visualiseren onder het operatiedoek totdat de verpleegster mij meer verse lucht kwam geven. Ook had zij mijn arm nodig om een band om te doen i.v.m. het dichtbranden van bloedvaatjes. Oh, wat stinkt dat maar dat was niet het ergste! Door het dichtbranden kreeg ik ook kleine schokken die van mijn hoofd tot aan mijn elleboog te voelen waren, soms heel heftig. Het hele visualiseren was meteen voorbij. Ik zei nog tegen de chirurg dat ik als Catweazle naar huis zou gaan. Gelukkig viel dat allemaal nog mee, alleen een pleister in mijn hals en het nog moeilijk kunnen draaien (want nog verdoofd) van de hals waren de zichtbare elementen van de ingreep. De volgende dag ben ik na de yogales doorgereden naar Amsterdam om mijn “glow in the dark” injectie te halen voor de botscan later die middag. Ik hoefde mij niet druk te maken over het avondeten omdat Edward had voorgesteld om ’s avonds uit eten te gaan. Deze twee dagen hebben er bij mij wel ingehakt want bij thuiskomst na het eten ben ik direct mijn mandje ingedoken. Zaterdag was een bijzondere dag omdat Sandra haar signeersessie zou hebben in Delft. Het leukste was nog dat ik lotgenoten heb ontmoet die ik of nog niet kende of van de weblog en mailcontact. Mensen in het restaurant moesten eens weten dat die gezellige tafel met 7 mensen een “kankertafel” was, 6 vrouwen met longkanker die heel wat bij te kletsen hadden. Aan niemand was te zien dat zij ongeneeslijk ziek zijn. Iedereen zag er mooi en sterk uit. Het was zo vertrouwd met elkaar alsof je iedereen al heel lang kent. Wij hebben ondanks de verschillende vormen zoveel overeenkomsten, dat praat je niet in 1 uurtje bij. De laatste tijd kreeg ik opmerkingen over mijn lange wimpers die het gevolg zijn van de Tarceva en ze groeien zo hard dat ik ze zelfs moet knippen. Wimpers knippen wie verzint dit nou?! Ik ben dus niet de enige naast traag groeiend hoofdhaar snelgroeiende wimpers bezit. Zondag heb ik nog genoten van de Groen Hart Wielerronde die vlak bij ons huis voorbij ging. Bij de rotonde stonden wij te kijken en ik heb schitterende foto’s kunnen maken van de snelle mannen die dapper tegen de wind in hun kilometers wegtrapten. Eindelijk was het dinsdag, de dag waarop wij de uitslagen zouden krijgen. De klier uit mijn hals was goed, er was geen mutatie van de eiwitfactor en er zijn geen kankercellen aangetroffen. Dus geen aanleiding om aan te nemen dat mijn packmannetje niet meer of onvoldoende zou werken. De botscan was niet veranderd t.o.v. van de laatste scan. De longarts zei nog: “so far, so good.” Hij wilde wel dat ik de neuroloog zou bezoeken en dat heb ik vandaag kunnen doen. Na uitgebreid onderzoek is besloten dat ik weer een mri-scan moet laten maken omdat te kijken waar de pijnklachten vandaan komen. Mede omdat ik spier- en krachtverlies in de rechterarm heb inclusief tintelingen. Dit alles kan duiden op zenuwbeknelling vanuit de door kanker aangetaste nekwervel. Misschien is een bestraling ook nog nodig i.v.m. de pijn. Vorige zomer had ik soortgelijke klachten maar dan laag in de rug en veel heftiger qua pijn. Het wordt allemaal zorgvuldig en uitgebreid onderzocht en dan komt er vanzelf een goed behandelplan uit. Je agenda komt zo wel vol te staan met bezoeken aan de VU. Voor de verandering ging ik gisteravond weer naar Amsterdam maar nu voor iets geweldigs!!!! Paolo Conte trad op in Carré. En als Paolo komt dan ga ik er naar toe, hij maakt zulke prachtige liedjes en hij heeft zoveel goede musici op het podium. Vaak zijn het musici die ook op zijn cd’s meespelen. De meeste mensen kennen hem alleen van de hit Max wat een prachtig nummer is vooral wanneer het live wordt uitgevoerd maar Paolo heeft nog veel mooiere nummers geschreven. Het was erg “jammer” (ha, ha) dat wij op rij 1 zaten. Wij konden alles zo goed zien en niemand die voor je neus zit te bewegen. Als het mooi is gaat de tijd zo snel voorbij dat je Paolo voorlopig alleen op cd en dvd kunt zien en horen. Het was heerlijk om de dag die met goede berichten begon zo af te sluiten. Mijn handen heb ik helemaal kapot geklapt. De huid is al dunner en dan is applaudisseren geen fijne activiteit maar ik zal het ook niet laten. De muziek van Paolo gaat mee naar Kos waar wij half mei naar toe gaan. De vakantie is geboekt en dat vind ik een heerlijk vooruitzicht. Nu mijn / onze angst voor verdere uitzaaiingen weggenomen is hebben wij meteen de plannen omgezet in een definitieve boeking naar Griekenland. “It’s wonderful, it’s wonderful , it’s wonderful, good luck my babe, it’s wonderful, it’s wonderful, it’s wonderful, I dream of you..... chips, chips, du-du-du-du-du” (Via co me van Paolo) Veel liefs, Marjo