Hoe goed is goed? Afgelopen week zijn mijn emoties alle kanten opgeslingerd omdat er van alles zich heeft afgespeeld in mijn lijf en in mijn hoofd.Eerst kreeg ik de brief van het UWV dat ik per half maart recht heb op een WIA uitkering. Vervolgens kreeg ik mijn ontslagbrief aangereikt omdat ik als gevolg van de uitspraak van de UWV per 1 juli uit dienst van de SSBA zal treden. Je hebt met een wettelijke opzegtermijn te maken. Je sluit, gedwongen door de situatie, weer een periode af en treedt een nieuwe binnen. Ik zal er wel aan wennen en kan het straks een plekje gaan geven. Het bosje met “plekjes” komt vol te staan met herinneringen, afsluitingen en ingrijpende beslissingen. Ach, als het maar mooi bloeit! Ik zal er een vlinderstruik voor de kleur en de beestjes bij zetten. De afgelopen week stond een beetje in het teken van artsbezoeken omdat ik last heb van mijn hals waar een paar lymfeklieren zijn opgezet. De huisarts adviseerde mij om contact op te nemen met mijn longarts en dermatoloog. Zo gezegd zo gedaan, zeker nadat de pijn in de nek heftiger was geworden met uitstralende pijn naar de arm, en vrijdagmorgen kon ik al voor een consult in de VU terecht. Het kost je een hele ochtend omdat na lichamelijk onderzoek er bloed geprikt moest worden en een paar röntgenfoto’s van mijn nek en rechterschouder gemaakt werden. Er werd niets vreemds gevonden maar ik ben nog niet klaar met alle onderzoeken. Komende week moet een lymfeklier in de hals worden verwijderd om nader te onderzoeken en ik krijg weer een botscan. Dan kun je weer nagelbijtend gaan wachten op de uitslagen. Vervolgens ben ik relaxed naar Driebergen gereden voor een tweedaagse cursus lotgenotencontact. Het was een prettige groep met een goed evenwicht tussen mannen en vrouwen. Wij zijn in het conferentiecentrum goed verzorgd: heerlijk eten, gevulde koektrommel bij de koffie en thee, voldoende snoepjes en een lekker bed. Na de cursus ben je blij dat je weer thuis bent omdat het samen met de ochtend in de VU veel energie heeft gekost. Ik heb vannacht dan ook heerlijk wat uurtjes kunnen wegtikken en ik ben goed uitgerust weer opgestaan. Het mooie van de cursusgroep is dat er zoveel kracht van uit gaat. Iedereen heeft zijn of haar “kankerverhaal” en gaat daar heel positief mee om. Dat moet ook wel wil je goede gesprekken kunnen voeren tijdens je lotgenotencontacten. De wil om te leven en daar ook intens van te genieten kwam heel duidelijk naar voren. Iedereen heeft zo ook zijn eigen manier om alles te verwerken: schilderen; schrijven; fotograferen; sporten en werken. Hoe goed is goed. Je kent het vast wel wanneer iemand aan je vraagt hoe het met je gaat. Meestal, en bijna iedereen doet dat, zeg je dat het goed gaat. “Oh, goed.” En dan ben je zowat uitgepraat omdat je niet door kunt vragen hoe het nu echt gaat. Zeg je wel hoe jij je voelt weet de ander daar ook niet altijd me om te gaan. Mijn “goed” is wel een andere “goed” geworden dan voor de longkanker. Je verplaatst constant je kaders waarin jij je goed voelt, je past je constant aan de steeds veranderende situatie aan. Maar nog kan het “goed” met je gaan! De afgelopen week heb ik gelaveerd tussen goed en niet goed voelen. En daar horen ook de overlopende oogleden met snotterende geluidjes bij. Dat lucht op, zeker wanneer je getroost wordt door mensen die echt om je geven. Bij hen mag én kun je ook jezelf zijn en zeggen hoe jij je echt voelt. Het is niet te voorspellen hoe mensen reageren op jou en het proces van je ziekte. Soms word je door mensen volkomen verrast. Ik kreeg vorige week bij een zangrepetitie van een vrouwtje die ik nog helemaal niet lang of goed ken een geluksolifantje. Het geluksolifantje staat bij de computer omdat ik hier veel zit,lees en schrijf. Op het begeleidende kaartje staat:

“Geluksolifant." De olifant is het symbool van kracht, wijsheid, voorspoed en geluk. Het idee dat een olifant geluk brengt, komt uit het Verre Oosten. De olifant moet de slurf omhoog hebben ” zodat het geluk er niet uitloopt”. Ik wens iedereen een olifant met de slurf omhoog toe. Veel liefs, Marjo