Een mooi 2009!!! De feestdagen zijn weer achter de rug en het gewone leven is weer “gewoon”. Ik wens iedereen een mooi 2009 toe met hopelijk alleen maar goede dingen en vooral een goede gezondheid.

Ik hebvorig jaar ook geschreven over Nelly, een lotgenote die ik nog kende van mijn opleiding. Het ging de laatste weken niet goed met haar en dat deed pijn om te lezen. Je weet dat het kan gaan gebeuren, een terugval en achteruitgang. Je weet ook dat het onvermijdelijke voor de deur staat maar wanneer je op haar weblog leest dat zij op 2 januari ’s morgens vroeg haar reis heeft beëindigd schrik je toch. Je bent stil en je gedachten gaan naar Diederik en haar familie. Weer iemand die de strijd heeft moeten opgeven en Nelly was te jong om te sterven, 48 jaar. Ik ben dankbaar voor de contacten die ik met haar heb mogen hebben. Haar overlijden geeft mij nog meer kracht om door te gaan met de strijd tegen longkanker. Wanneer ik terugblik op de voorbije weken hebben wij veel leuke dagen gehad met gezelligheid met familie en ook cultuur. Wij hebben “Les Miserables”gezien in het Nieuwe Luxor theater en het was fantastisch. Prachtige muziek met vooral herkenning omdat wij met ons koor verschillende liedjes uit “Les Miserables” zingen. Ook zijn wij bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest geweest voor een Nieuwjaarsconcert o.l.v. Yannick Nézet Seguin. Heerlijke muziek van Mozart en Strauss ( Johan en Richard) en het wonderschone celloconcert van Joseph Haydn. Ook hebben wij genoten van de frisse winterlucht, lekkere gewandeld en dan voldaan genieten van een goede kop soep. Droge buitenlucht is voor mij veel prettiger dan de vochtige lucht met een paar graden celsius. Ik ben dan eerder kortademig en alles kost mij meer energie. Ik ben er ook achter gekomen dat ik “te veel” heb gedaan en dat ik uren slaap nodig heb gehad om hier van te herstellen. Het waren allemaal leuke activiteiten maar ik had soms tegen spontane acties “nee” moeten zeggen. Braaf ging ik ’s middags mijn bed in om te slapen wanneer wij ergens naar toe gingen of met Oudejaarsavond. Anders houd ik het echt niet vol. Het is mij inmiddels wel duidelijk dat ik nog beter moet plannen en dan hoef ik niet eens naar mijn werk toe.

Vandaag schijnt de zon en dat maakt een mens al blij. Het is langs en voor ons huis een levendige bedoening geworden. Het vriest en er ligt ijs in de sloten. En wat doet men dan? Juist, schaatsen! Zaterdag was een hele gezellige drukke dag met veel voorbij schaatsende mensen. Ik heb mijn schaatsen verkocht en nu is iemand anders blij met mijn noren. Met Oudjaar trok Edward in de woonkamer zijn schaatsen aan en ging er op uit. Boven zwaaide ik hem uit en daarna heb ik een flink potje zitten janken. Het was een “afscheidsbrul” omdat ik echt niet meer moet willen om te schaatsen. Na mijn heupoperatie heb ik niet meer op de schaatsen gestaan maar had nog diep in mij heel stilletjes de hoop om ooit nog eens te rijden. De aangedane lendenwervel heeft er voor gezorgd dat ik de knop definitief heb omgezet, de schaatsen te koop aangeboden en een potje gebruld. Het is goed zo en kan ik genieten van alle schaatsers die langs komen. Ik maak een lekkere pan soep voor na het schaatsen en luister naar de belevenissen van de schaatsers.

Vanavond ga ik weer naar de zang en ga ik lekker zingen. Mijn zangtechniek helpt mij wanneer ik kortademig ben en mijn ademhaling onder controle moet zien te krijgen. Ik concentreer mij op de lage ademhaling en dat helpt! Leve de zanglessen. Binnenkort starten wij weer met het projectkoor in Leiden met een nogal onbekend werk van Schumann. Ik heb de cd al meerdere keren beluisterd en het is prachtige muziek. Eens in de 2 weken is de repetitie op zaterdagmiddag en in juni de uitvoering met een orkest en solisten. Zingen is sowieso al goed voor een mens maar zeker wanneer je wat aan je luchtwegen hebt. Ook voor mijn hoofd is het goed, op het moment dat je begint met inzingen vergeet je alle zorgen en ben je alleen met de muziek bezig. Volgende week heb ik ook weer de nodige onderzoeken in het ziekenhuis waardoor je je weer bewust van je ziekte bent. Ik ga ook nog steeds 2 x per week naar fysiotherapie toe en dat gaat steeds beter. Ondertussen zorgt mijn “packmannetje”voor toegenomen huidproblemen, mijn antibiotica is per vandaag weer verhoogd om de ontstekingen terug te dringen. Mijn benen zien er uit als een kerststol zonder spijs. Het is toch geen weer om een kort rokje aan te trekken.( Zo mooi zijn mijn benen ook zonder uitslag al niet maar zij lopen wel goed.) De kou zorgt normaal al voor een droge huid maar nu is het helemaal erg. Ik smeer een paar keer per dag met lekkere vette zalf en dat helpt. Op mijn oogleden smeer ik niets maar ’s morgens zitten mijn ogen helemaal dicht door de troep die uit de pukkeltjes (ook ontstekingen) tussen mijn wimpers komt. Verder voel ik mij eigenlijk wel goed. Ik heb lekker geslapen, voldoende uren nachtrust gemaakt en daar knap ik altijd van op. Ik heb geen voornemens gemaakt voor 2009 maar ik ga wel beter luisteren naar mijn lijf en goed plannen. Of i.p.v. “nee” een ander tijdstip prikken voor dat wat wij van plan waren om te gaan doen. Mijn lijf heeft meer tijd nodig om de gewone dagelijkse dingen te kunnen doen. Die tijd neem ik en ik blijf genieten van iedere dag én van het leven. Veel liefs, Marjo