Een uiltje knappen!

In de bomen bij de buren zitten maar liefst 3 uilen. De vader- of moederuil laat zich overdag niet zien maar ’s avonds hoor je hem wel, hij maakt een soort blaffend geluid. Soms zie je de uil op de nok van het dak zitten of in de boom aan de overkant van de straat. Met een zaklantaarn schijnen wij soms op de uil om hem goed te bekijken. De jonge uilen, het zijn er twee, laten zich ook overdag wel eens zien. Het allermooiste was toen de 2 jonge uilen naast elkaar op een tak zaten en rustig om zich heen keken. Dit was aan het begin van de avond en ik kreeg bijna kippenvel van dit prachtige moment. Ik heb geprobeerd om foto’s te maken en dat is wel gelukt van 1 jonge uil die ik overdag in de boom zag zitten. Je hoort de uilen vooral goed wanneer het donker is. De jonge uilen zijn net 2 sopranen uit een koor, ieder met een eigen toonhoogte. Het blijft vertederend klinken wanneer je in je bed naar de uilenfamilie ligt te luisteren. Bijna dagelijks knap ik ’s middags een uiltje en dat voor iemand die geen nachtdier is. Maar onze uilen zijn overdag tenslotte ook wakker en knappen hun uiltje op een tak verscholen tussen het loof. Het doet ons allebei goed en dat is het belangrijkste.

In onze vijver gaat het goed nu de beplanting is uitgedund en het water weer kristalhelder is. De vissenfamilie is uitgebreid met 5 grote goudvissen ( ongeveer 14 cm) en de vissen zijn allemaal zo actief, geweldig om te zien en te horen! De grote vissen slaan soms met hun staart op het wateroppervlak tijdens het draaien. Van de week liep een bruine rat langs de vijver, keek ons aan en sprong de vijver in voor een verkoelend bad. De volgende dag liep hij tussen de plantenbakken te struinen en keek, zo leek het, door het raam de keuken in. Hij zag ons binnen staan maar schrok niet. Bij ons terras hoor je regelmatig geritsel onder de terrasplanken komen, mevrouw Spitsmuis woont daar en laat heel soms haar grijsbruine koppie zien terwijl zij op zoek is naar voedsel. De huismussen worden steeds brutaler en komen dichter naar de veranda toe op zoek naar stukjes biscuit die gevallen zijn of broodkruimels van het ontbijt. Ondertussen doen verschillende vlinders zich te god aan de nectar van de vlinderstruiken of de roze zonnehoed. Het blijft een cadeautje om naar al die dieren te kijken. Bij de vlinders zie je zelfs het tongetje naar buiten komen terwijl ik met de camera sta te wachten om een mooie opname te maken.

Vandaag heb ik een fotoreportage bij een bevriende familie gemaakt; gezinsfoto’s en individuele portretten. Het gaf veel voldoening om hier mee bezig te zijn en mensen mooi op de gevoelige plaat te kunnen vastleggen. Ik realiseerde mij dat het fantastisch is om zo met de camera in de weer te kunnen zijn. Ik ben aan het begin van het jaar heel bang geweest dat ik het niet meer zou kunnen omdat de camera best zwaar is. En het hele gevaarte hangt toch om je nek, je kunt niet altijd een statief gebruiken. Even gaan zitten met je camera en dan fotograferen helpt wel tegen de zwaarteproblematiek. Je moet niet te vaak stilstaan bij wat je allemaal hebt ingeleverd door je ziekte. Aan de andere kant doe ik er alles aan om zo “normaal” mogelijk te leven. Afgelopen zondag ben ik met een paar vriendinnen naar de “dag van de Romantische Muziek” in Rotterdam gegaan. Allemaal waren wij getooid met een kek hoedje en een tas of mand met lekkernijen voor onze picknick in het park. De weergoden waren ons goedgezind en het was een heerlijke dag waar ik graag 2 dagen voor inlever om bij te komen.

Nu kan het nog, volgende week mag ik voor de laatste kuur naar de VU. Ik zie erg tegen de bijwerkingen op: vermoeidheid is nog het minste maar de verergering van de neuropathie, de verandering van je smaak, de vreselijke pijn in mijn bovenrug zijn dingen die mij heel erg tegen staan. Ik heb serieus overwogen om de laatste kuur niet in mijn aderen toe te laten. Maar ja, wat dan?? Dus met lood in mijn schoenen ga ik dinsdag voor de laatste chemokuur in de hoop dat de bijwerkingen misschien mee gaan vallen. De tijd die ik nu heb gebruik ik om te schrijven en om leuke dingen voor de thema-avond van ons “meidenweekend” van de zang voor te bereiden. Na dit weekend zal ik hier over vertellen want de “meiden” lezen ook mijn weblog en het ze zijn toch al nieuwsgierig genoeg maar wij laten niets los over het thema. Het wordt wel weer heel leuk en ook het menu ziet er lekker uit. Wij koken met zijn vieren en kleden ook de ruimte van het huis aan in de sfeer van het thema. De voorpret is al zo leuk.

Ook als ik met leuke dingen bezig ben kan ik overvallen worden door jaloerse gedachten. Ik ben helemaal geen jaloers persoon maar ik op gezette tijden stinkend jaloers zijn op mensen zonder pijn, zonder monster in het lijf of zonder beperkingen opleggende ijzerwerken in het lijf. Ik vind het niet fijn van mijzelf om dit te bemerken maar het is wel de realiteit. Je moet zoveel doorstaan en verwerken dat dat proces alleen al heel wat energie vergt. Bij de Kakelclub vind ik begrip en herkenning wat ik heel prettig vind. Regelmatig zit ik ook op hyves met lotgenoten te kakelen over alles wat ons bezig houdt. Het leed van lotgenoten speelt zeker regelmatig door je gedachten zonder dat het je dag beheerst want is niet goed voor je lijf en geest. De Kakelclub wordt steeds groter en dat vult dubbel: leuk omdat wij zo heerlijk met elkaar kunnen kakelen, sneu dat er zoveel jonge mensen zijn met kanker. Van de kakelclub heeft het gros longkanker maar ook mensen met andere vormen van kanker kunnen mee kakelen. Laten wij hopen dat wij nog lang mogen kakelen met elkaar.

Veel liefs, Marjo