Herfstblues! Vorige week had ik het even helemaal gehad met alle pillen en vooral met de bijwerkingen die het allemaal geeft. Ik zag niet alle dagen even zonnig en dat met mijn overal het algemeen opgewekte karakter. Maar het overkomt mij dus ook en dat daar baalde ik behoorlijk van. Na een leuke maandagavond, met 11 vrouwen naar een heerlijke “feel good movie” gaan, veel lachen en genieten. Dan moet je toch kapot je bed in rollen om heerlijk te gaan slapen, zeker nadat ik overdag nog naar de fysiotherapie was gegaan en wat kleine klusjes rustig zittend aan tafel heb gedaan. Dat gebeurde niet en ik lag lang wakker waardoor ik de dag niet goed begon. Ik was in mineur en de het weer was ook nog eens grijs. Ik voerde de geiten en zag in onze schuur een krat met appels uit eigen tuin staan. Mijn humeur trok bij als ware een wolk die voor de zon wegtrekt. Ik ging op pad op boodschappen te doen om direct bij thuiskomst een appeltaart te kunnen bakken. Met gevaar voor irritaties in de winkel ging ik op pad, alles ging goed, en met de benodigde boodschappen kwam ik veilig thuis. Heerlijk knoeien in de keuken en in mijn eigen tempo, daar knapt een mens van op. Paolo Conte zong op de achtergrond van zijn nieuwste cd mij toe. Ik had zelfs nog energie om ’s avonds lekker te kunnen zingen. En dat had ik ’s morgens echt niet gedacht. Ik heb die week dagelijks mijn “stoffer en blik” nodig gehad. Wanneer je nadenkt over het woord “blik” heeft het verschillende betekenissen. Mijn appeltaart is in het blik gebakken en mijn blik op de toekomst was van mineur naar majeur gegaan. Een positieve blik vooruit! Het goede gevoel heb ik de hele week vast kunnen houden en daar ben ik eigenlijk wel trots op. Ik ben ook steeds beter in staat om voor mij zelf te kiezen en zo mijn energie in balans te houden, althans proberen te houden. Bedenk daarbij dat mijn darmen een eigen compositie aan het maken zijn waar Johan Strauss jaloers op zou zijn geworden. Wanneer Strauss mijn darmen had kunnen horen had de Radeztkymars heel anders geklonken. Er zijn van die dagen dat mijn compositie meerdere keren per dag de pot op (in) kan. En Italiaanse potten klinken heel anders dan potten uit de bouwmarkt. Dit alles maakt dat ik mijn dagelijkse menu moet aanpassen om niet helemaal leeg te lopen. En lopen gaat al niet te gemakkelijk omdat mijn voeten kloven hebben en mijn nagelriemen ontstoken zijn. Dit is het ergste wanneer je net je bed uitstapt, later gaat het wel soepeler. Dit alles komt allemaal door mijn packmannetje. Moet ik ook nog gaan nadenken of ik de longarts ga vragen om mijn dosering aan te passen omdat de bijwerkingen vrij heftig geworden zijn.De Tarceva werkt wel en het is nog te doen. Dus ik stel de beslissing nog eventjes uit. Wat wel leuk is om te melden dat mijn verhaal op de website van Longstories is geplaatst. Wanneer ik ook maar 1 persoon kan helpen / ondersteunen met mijn verhaal ben ik al blij. Mijn herfstblues is toch niet zo triest en uiteindelijk wel mooi. En blauw is mijn lievelingskleur. Veel liefs, Marjo