dinsdag 15 december 2009
Als ik ergens spijt van heb dan is het van de 2de Mexicaanse griep injectie. Ik ben er goed ziek van geweest, geen koorts maar wel algehele lamlendigheid en veel, heel veel slapen. Doe er een portie gewrichts – en spierpijn bij dan is de cocktail compleet. In diezelfde week moest ik ook nog voor controle naar de longarts en de orthopeed. Zo is je week wel gevuld met medische zaken en narigheid. Ik was bang dat de kanker ook weer aan het opspelen was maar niets is minder waar. De scan was goed en bij de aangedane nekwervel is zelfs al nieuw bot te zien. Hoera! Goed nieuws waar ik heel blij mee ben. Later vertelde de orthopeed dat de tumor in mijn lendenwervel dood is en op een gunstige plek zit. Het wervellichaam is nog intact en wanneer ik meer last zou krijgen van de ingezakte wervel dan kunnen zij de boel nog fixeren wat voorlopig met de lichte scoliose nog niet nodig is. Voor de pijn moet ik diclofenac erbij slikken en de oxycodon verminderen en zo nodig paracetamol. Heerlijk als het allemaal werkt maar voordat je daar de juiste balans in gevonden hebt ben je al weer heel tissues verder.
Dan werk je niet en moet je barsten van de “vrije tijd” om alles voor de feestdagen voor te bereiden. Je hebt tijd om de kaarten te schrijven ( al doet schrijven pijn, schoudergewrichten zijn recht gezet dus pijn moet afnemen), de boom opzetten en je huis versieren. Ik loop dus achter op mijn tijdschema omdat de injecties roet in het eten hebben gegooid. Ik moet er maar niet veel mee zitten maar lastig is wel. Tussen alle misère door hebben wij een leuk Sinterklaasfeest gevierd en heb ik afgelopen zaterdag heerlijk de Argentijnse missen gezongen samen met nog 500 andere zanggekken in Amsterdam. In de kersttijd is Amsterdam prachtig om te zien, alles is mooi verlicht. Wij zongen in de Westerkerk wat een prachtige kerk is en een leuke buurt om je pauze door te brengen. Wij hadden geluk om op de eerste rij te zitten en zo alles (dirigent, solist en combo) goed te zien. De stoelen waren goed zodat ik vaak kon zitten en een kussentje ondersteunde mijn arm. Je vergeet tijdens het zingen even je zorgen en het was een feest dat tot half 6 duurde. Als toetje zongen wij met het publiek “Stille Nacht” in het Spaans en Javier Rodriguez, de tenor, zong het 2de couplet in het Nederlands wat mij, en ook mijn vriendinnen, emotioneel raakte. Je moet dan niet naar elkaar kijken dan houd je het helemaal niet meer droog. De emoties lopen toch al snel over de laatste periode en het zal er allemaal wel uit moeten. Vooruit dan maar.
In december kijken veel mensen terug op het bijna voorbije jaar en zo ik ook. Wij hebben een heerlijke vakantie op Kos gehad dat wij opnieuw geboekt hebben voor half mei 2010. Wij hebben nog nooit zo ver van te voren een vakantie geboekt en al helemaal niet naar hetzelfde hotel. Nu dus wel, wij gaan naar het zelfde heerlijke hotel van afgelopen jaar omdat het ons daar goed bevallen is. En Edward kan op Kos heerlijk fietsen terwijl ik nog lig te slapen om daarna samen dingen te gaan doen. Ik kan alvast blij vooruit kijken naar 2010. Ik hoop dat iedereen ondanks tegenvallende gezondheid of andere dingen toch met een goed gevoel op 2009 kan terugkijken. De feestdagen zijn zwaar voor hen die een geliefde of een dierbaar persoon hebben verloren. Hen wens ik veel sterkte met deze dagen in de hoop dat zij niet alleen zullen zijn. Voor 2010 hoop ik oprecht op een doorbraak in de zoektocht naar een snelle betrouwbare diagnose en nieuwe medicatie om longkanker te bestrijden zodat het uit de top 3 van dodelijkste ziekten kan verdwijnen.
De oester van het leven bevat ook voor jou een pareltje. Blijf zoeken naar de pareltjes die het leven ondanks alles toch nog glanzend maakt. Het allerbeste voor 2010! Veel liefs, Marjo
zondag 29 november 2009
De afscheidsceremonie van Sandra was kleurrijk en bijzonder. Alle gasten vormden een haag waar de lijkwagen met Sandra, gevolgd door 10 Panda’s door heen reden. Binnen is een verhaal van Sandra zelf voorgelezen en daarna zagen wij een fotoreportage waarin haar leven en wat zij belangrijk vond tot uiting kwam. Wat ik zelf heel indrukwekkend vond was de lijkwade die Sandra zelf gemaakt had. Ik had altijd, voor als het mijn tijd is, een blauwe kist voor ogen maar nu weet ik het niet meer. Ik heb gelukkig nog even om na te denken wat ik zelf wil bij mijn afscheid. Het was fijn om lotgenoten te ontmoeten om ons samen door het afscheid heen te worstelen.
Niet alleen bij het afscheid van Sandra vloeiden de tranen ook op andere momenten stromen de ogen over. Het is net het weer: november was erg nat maar daar laat ik mijn humeur niet door beïnvloeden. Maar het denken aan wat ik niet meer kan maakt mij erg verdrietig. Terwijl ik dondersgoed besef dat ik nog heel veel wel kan! Mijn maatschappelijk werkster in de VU vindt dat mijn verdriet er gewoon uit moet. Het is een onderdeel van de verwerking en het proces waar je door heen moet. Vooruit dan maar ik baal er soms van wanneer de waterlanders niet meer tegen te houden zijn. Zelfs bij de kapper waar ik al voor de 2de keer dit jaar ben geweest. De shampoo deed bij de wasbeurt zeer op mijn hoofdhuid en de conditioner heb ik direct uit laten spoelen. De shampoo en conditioner die ik thuis heb zijn veel zachter en irriteren de huid niet. In overleg met mijn kapper heb ik een stuk van het haar laten knippen en niet heel erg kort waar ik wel aan heb lopen denken. Ik heb een paar dunne, bijna kale plekken die ik met de haarband kan verdoezelen. Iedere gebruiker van Tarceva weet hoe je haar verandert door het slikken van de pillen. De zalf die ik via een lotgenootje geadviseerd had gekregen helpt mij ook. De schilfers worden opgeruimd en de wondjes zijn veel minder geworden. Een normale hoofdhuid behoort ooit nog eens tot de mogelijkheden. Vroeger maakte ik mij druk over de kleur van mijn haar en de uitgroei en nu…………. Nu moet alleen mijn haarband kleuren bij mijn outfit en dan is het al goed.
Mijn mate van fitheid is net zo wisselend als het weer. Denk je dat je aan het opbouwen ben voel je jezelf de volgende dag heel wat minder tot soms het grieperige af. Ik denk het ik maar moet nemen zoals het komt. Op de dag dat ik brak uit bed stap ga ik na het ontbijt gewoon weer een uurtje terug en dan sta ik als herboren naast het bed. Op goede dagen ben ik veel actiever en dat voelt goed. Ik ben nu bezig met de nieuwsbrief van de stichting die eind december uitkomt. Ook Sinterklaas heeft mijn aandacht omdat ik een ouderwets gezellige avond heb georganiseerd om samen met familieleden een leuke avond te hebben. Wij hebben geen lootjes getrokken en maken ook geen gedichten. Ik heb wel van alles bedacht en iedereen gaat met een leuk cadeau naar huis. Meer kan ik niet loslaten omdat de gasten ook mijn weblog lezen. Het geeft mij positieve energie en dat is heel belangrijk.
De pijn in mijn arm is een heel stuk minder geworden met dank aan mijn huisarts. Hij is manueel arts en hij voelde dat een paar gewrichten en mijn heup niet goed stonden. De bovenste rib en nog een wervel zijn goed gezet net als mijn heup. Het heeft allemaal verband met elkaar en moet goed gecontroleerd worden. De dagen daarna neemt de pijn eerst toe en dan merk je het effect en daar ben ik zo blij mee. Je mag en kan niet alles op de nekwervel en de bestraling die ik daarop heb gehad gooien. Even nadenken en je realiseren dat je hypermobiliteit niet verdwijnt wanneer de kanker verschijnt.
De afgelopen periode heb ik mijn stoffer & blik meer dan één keer per dag moeten gebruiken. Mijn hoofd is soms net een volle prullenbak die nodig geleegd moet worden. Uitspoelen via de ogen helpt enorm en het lucht op. Ik ga nog even door met de najaarsschoonmaak onder mijn schedeldak. Ik ben nog steeds blij met mijn eigen motto: “Stoffer & Blik” , het helpt mij echt!!!!!
Veeg ze en veel liefs, Marjo
woensdag 18 november 2009
Het zal vrijdag ook wel kleurrijk en bijzonder zijn met een lach en een traan verwacht ik.Gisteren heeft Ibella het initiatief genomen om onze profielfoto’s op Hyves, waar ik niet veel op te vinden ben, te veranderen in het plaatje van de Paarse Panda als eerbetoon aan Sandra. Dat heb ik ook gedaan, het is niet veel maar toch iets.
Lieve Sandra, je mag nu lekker slapen. Bedankt voor alles wat wij samen hebben kunnen delen in de korte tijd dat wij elkaar hebben meegemaakt. Het was kort maar goed.
zaterdag 14 november 2009
Eerst was het afwachten op de uitslag van de ct-scan omdat de uitslag nog niet door de radioloog was beoordeeld. Het viel niet mee, de uitslag was niet goed en ook niet slecht. Mijn longarts sprak over botdestructie en dat klinkt behoorlijk ernstig. Het is niet duidelijk of dit is veroorzaakt door de laatste bestraling of door kankeractiviteit. En mijn nekwervel is al iet meer compleet door de eerdere kankeractiviteit. Omdat er niet op heel korte termijn een extra scan nodig gevonden is beschouw ik de uitslag maar als voldoende. Ik kan mij na een mindere dag weer gaan richten op de toekomst. Begin december mag ik weer komen voor alweer een scan, er zit dan maar 6 weken tussen de scans. Je wordt goed in de gaten gehouden. Had mijn longarts getwijfeld dan had hij mij niet laten gaan tot december.
November is wereldwijd longkankermaand waarin aandacht voor de ziekte en voor verder onderzoek wordt gevraagd. Helaas is longkanker niet zo glamorous als borstkanker zodat wij andere media nodig hebben om gehoord of gezien te mogen worden. Gelukkig heeft firma Roche, de fabrikant van o.a.Tarceva, de internettalkshow samen met Quadiatv georganiseerd zodat wij toch nog een beetje media-aandacht krijgen in deze voor ons toch wel belangrijke maand.
Nadat Sandra (Paarse Panda) om gezondheidsredenen niet mee kon doen heb ik het voorbereidende gesprek met de redactrice van het programma thuis gehad. Afgelopen donderdag was het dan zover. Samen met een goede vriendin reisde ik af naar Hilversum alwaar wij om 18.00 uur werden verwacht. Ik werd na een kopje thee naar de visagie gebracht en na een half uur was ik mooi voor de camera. Om niet te bleek op het scherm te verschijnen gaat er heel wat make- up op je gezicht. Na een informele bijeenkomst en een heerlijk buffet gingen wij naar de studio waar wij de audio opgeplakt kregen en nog wat laatste instructies voor de opname.
Om 20.30 uur ging het van start, na het welkom door Sander Simons vielen de zenuwen weg en zag je de camera’s ook niet meer. Wie het hele gesprek nog wil zien kan naar www.longkankertv.nl gaan. Na afloop was er nog een informele borrel met de andere gasten, de redactie en mensen van Roche. Ik ben nog herkend doordat mensen de nieuwsbrief van stichting Longkanker hadden gelezen waar mijn foto in heeft gestaan. Ik was tegen middernacht weer thuis en viel doodmoe mijn bed in en na een lange nachtrust stond ik redelijk goed weer op. Het was alles bij elkaar een bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. Het was ook bijzonder om je eigen arts en verpleegkundige op een andere manier mee te maken in een ook voor hen andere omgeving. Mijn angst dat ik niet goed uit mijn woorden zou komen of zo iets is gelukkig onnodig geweest. De uitzending moet ik zelf nog terug zien maar dat komt van de week wel. Alles verliep net als bij een televisie-uitzending met dezelfde locatie en apparatuur, jammer dat het niet op tv is gekomen. Maar gelukkig is het nog mogelijk om op het internet alles terug te zien.
De laatste weken gingen mentaal niet zo best al heeft niet iedereen dat aan mij kunnen merken. Maar het valt niet mee om te ervaren dat je weer minder kunt omdat de pijn in de armen niet echt veel minder wordt. Tegen theetijd neem ik extra morfine (oxynorm 5 mg, naast de 2 x 10 mg oxycontin die ik dagelijks slik) in om de pijn te onderdrukken anders kan ik helemaal niets meer dan zitten en tv kijken of zo. Ik heb ook een bezoek aan mijn huisarts gebracht, hij is ook manueel arts, om te kijken of er een gewrichtje van zijn plaats is gegaan. Mijn gevoel klopte dat ik niet alle pijn op mijn nek mocht gooien en dat er iets meer aan de hand was. Er zijn 2 gewrichtjes bij mijn schouder vakkundig op zijn plaats gezet. De pijn neemt dan eerst toe voordat je verschil kunt merken. Maar dan krijg je de injectie van de Mexicaanse griep die ook pijn in je arm veroorzaakt. Ik zal moeten leren dat het niet anders is en dat ik gelukkig nog wel andere dingen kan doen. Het kost alles bij elkaar veel energie en die heb ik niet altijd. Met regenachtig of vochtig weer ben ik eerder kortademig en moet ik mijn tempo aanpassen. Ook met zingen moet ik dan rekening houden met een extra kwartier om te acclimatiseren
Omdat eind december de volgende nieuwsbrief uitkomt heb ik voorlopig genoeg te doen. Gelukkig kan ik alles in mijn eigen tempo doen en alleen wanneer ik mij goed voel en dat is een fijn gevoel van vrijheid. Ook ga ik de komende tijd weer de weblogs van mijn lotgenoten wat trouwer bezoeken. Ik keek al niet dagelijks omdat je anders alleen maar met longkanker bezig bent. Maar de afgelopen weken moest ik even wat afstand nemen omdat ik er anders mentaal aan onderging. Sommige lotgenoten zijn erg ziek en dat is soms erg confronterend voor je eigen situatie of je toekomst. Nu het mentaal allemaal weer beter gaat kan ik de weblogs weer trouwer volgen. Lotgenotencontact is prachtig maar het maakt je soms ook kwetsbaar en dan moet je jezelf beschermen. Het gewone leven is soms al gecompliceerd genoeg. Het is al heel wat dat ik in inmiddels geleerd heb om keuzes te maken en dan kom je heel ver in het leven. Zelfs met een beetje gehavend leven is het nog prettig leven!! Ik blijf toekomstplannetjes maken en ik heb ideeën zat om mijn dagen te vullen. Dat wens ik iedereen toe want je vervelen lijkt mij heel onprettig.
Veel liefs, Marjo
woensdag 28 oktober 2009
Na de spannende periode van de mri-scan ging het goed met mij. Na weken van tussen fit en ziek voelen voelde ik me gewoon weer “normaal”. Een gevoel dat ik al weken niet meer had gekend en het is dus heel bizar dat je na weken dat gevoel terug hebt gekregen. Het is ook ongeveer 6 weken na de bestraling en dan klopt het totaalplaatje weer.
Dinsdag mocht ik weer voor een controlescan naar de VU toe. Ik neem al ruim de tijd omdat het bloedprikken nooit zomaar snel gaat. Altijd is er vertraging doordat ik lastig te prikken ben omdat ik dunne vaten heb die ook eens de eigenschap hebben om lekker weg te rollen. Ik ben ook nog eens gezegend met koude handen en dan laten de vaten zich ook niet zien. Vervolgens heb ik mijn handen onder de warme waterstraal gehouden en dat hielp: het babynaaldje ging er nu vlot in en het bloed was zo afgetapt.
De volgende hobbel was het lange wachten bij de ct-scan omdat er een aantal spoedgevallen tussendoor gingen. Na een uurtje was ik aan de beurt en begon het zoeken naar een geschikt vat voor mijn infuusje. Na de scan vlug naar de poli gelopen en daar kon ik direct bij mijn longarts naar binnen om de uitslag van de scan te horen. De scan kon door softwareproblemen niet worden ingelezen en dus konden wij zonder uitslag naar huis. De longarts belde mij later die dag op met de uitslag. Hij heeft de scan vergeleken met de scan die gemaakt is om de bestraling te kunnen bepalen. Er was weinig verschil te zien en hij wilde het verslag van de radioloog afwachten voordat verdere acties gepland worden. Donderdagmiddag moet ik de longarts opbellen en hoor ik meer. En dan weet ik of de tumor in mijn nekwervel goed heeft gereageerd op de bestraling of dat er toch nog kankeractiviteit zit. Ik houd nog steeds pijn in mijn nek en beide bovenarmen en in mijn rechterarm behoorlijk wat tintelingen tot in mijn duim.
Ik moet in ieder geval over 6 weken al weer op controle komen. Ik word goed in de gaten gehouden en er snel gehandeld n.a.v. een scan of mijn klachtenverhaal. Na zo’n dag ben je mentaal volledig uit balans en weet ik niet of ik blij moet zijn of een potje moet gaan janken. Uiteindelijk heb ik mijn rust gevonden in mijn bed en na een lekker uurtje slapen zag de dag er weer zonniger uit.
Vorige week heb ik bezoek gehad van de eindredactrice van Quadia TV die de internet talkshow over longkanker organiseert. Sandra van Hek was uitgenodigd om haar verhaal te doen maar zij heeft helaas moeten afhaken i.v.m. het teruglopen van haar gezondheid. Zij heeft bijna geen kracht meer om te praten of om wat te doen. Ook zit zij bijna 24 uur per dag aan de zuurstof. Ik was door Sandra als back-up gevraagd om haar te helpen indien zij het niet zou gaan redden. Maar nog voor het gesprek met de redactie was geweest moest Sandra helaas al afhaken. Nu mag ik haar plaats aan tafel gaan innemen. Sander Simons is de gespreksleider van de talkshow. Naast Sander zijn 3 longartsen en een longverpleegkundige uitgenodigd. Mijn eigen longarts is daar bij en ook de verpleegkundige ken ik goed. Het wordt bijna een “VU”- aangelegenheid want ook Sander is patiënt bij mijn arts. Je kunt de talkshow volgen via www.longkankertv.nl . Via deze link kun je je aanmelden en ook verdere informatie vinden. De uitzending is op donderdagavond om 20.30 uur tot 21.30 uur. Ik vind het heel leuk om te doen maar ook wel spannend. Het is net als een talkshow op televisie maar alleen wordt het via het internet uitgezonden. Borstkanker komt op tv en wij op internet. Verschil moet er zijn tussen de verschillende vormen van kanker. Het wordt echter wel tijd dat longkanker meer media-aandacht krijgt en dan niet alleen als een “eigen-schuld-dikke-bult-ziekte”. Steeds meer niet-rokers worden getroffen door de ziekte en steeds moeten wij het rokersstigma van ons afschudden terwijl borstkanker wordt omgeven door een ruime vleug glitter & glamour. Iedere vorm van kanker is erg en verdient het om gesteund te worden door wie of wat dan ook!
Ik ga in ieder geval mijn best doen om mijn positieve boodschap tijdens de talkshow uit te dragen zonder aan de ernst van de ziekte voorbij te gaan. Ook ga ik verder met het maken van de nieuwsbrief die in december moet gaan verschijnen. Naast de “kanker”- activiteiten ga ik door met zingen. In Alphen aan den Rijn viert de muziekschool haar jubileum met een groot koor dat de Carmina Burana van Orff en de Misa Criolla van Ramirez gaan uitvoeren in juni, samen met een groot orkest. In de kranten hebben oproepen gestaan om amateurzangers uit de regio te werven om mee te doen. Ik heb heel veel zin om mijn favoriete muziekstuk weer te mogen zingen. Sommige delen zijn pittig en dus heel hard werken maar het is zo fijn om te doen. Vanavond beginnen de repetities en het is in Alphen dus lekker dichtbij. En wij zingen van 20.00 tot 22.00 uur, niet zo lang en daarom is het wel te doen voor mij. Je vergeet tijdens het zingen gewoon al je zorgen en daarna voel je je gewoon heerlijk ontspannen, net als na het sporten.
Nu maar hopen dat ik donderdag goed nieuws krijg. Afwachten maar eerst lekker eten koken en dan zingen.
Veel liefs,Marjo
zaterdag 10 oktober 2009
dinsdag 6 oktober 2009
woensdag 23 september 2009
dinsdag 22 september 2009
woensdag 9 september 2009
LEVEN!Het is nu 1 week na de bestraling en ik ben er gelukkig niet ziek van. Wel ben ik ongelooflijk moe en daar moet ik aan wennen en aan toegeven. Je geest wil heel veel maar je lijf zegt gewoon dat je moet rusten. Volgende week heb ik een vervolgconsult bij de neuroloog en ik ben benieuwd wat er gaat komen. In het maandagoverleg is gesproken over een eventuele nekoperatie en over een kraag om mijn nek te stabiliseren. Voorlopig nog even niets van dat alles. Een operatie is behoorlijk riskant en waar moet je wat aan fixeren? De artsen willen eerst de bestraling haar werk de komende weken laten doen. Ondertussen kan mijn lijf de rommel opruimen en afvoeren. Verder mag ik zeker niet mopperen en gaat het naar omstandigheden goed. Ik blijf wel heel trouw naar de fysiotherapie gaan, ook al kan ik nu veel minder maar ik wil in beweging blijven anders ga je vastroesten. Als ik mijn dagritme en inspanningen maar goed blijf verdelen kom je nog heel ver. Als ik iets aan het lijf heb, gebeurt er in de tuin meestal ook wel iets. Vorig jaar ging onze oudste geit dood op de dag dat ik hoorde dat ik botmetastasen had. Nu waren wij zo blij met de vijver waar al jaren het biologische evenwicht zo goed is dat alles welig tiert. Kleine vissen, stekelbaarsjes, vlooien, salamanders, goudvissen, alles groeide en vermenigvuldigde zich goed. De planten bloeiden hun mooiste kleuren ware het een lokale missverkiezing op waterniveau. In april hebben wij nog mooie vissen er bij gekregen waaronder Kapitein Iglo die zich altijd horen met behoorlijke klappen op het water. Maar de vissen werden lomer en aten minder en nu is alles dood. Echt alle vissen zijn dood, zelfs de stekelbaarsjes. Jaren hebben wij slootwater in de vijver gepompt en het werkte prima, kraakhelder algenvrij water. Waarschijnlijk is er ergens gif geloosd en nu is onze vijver niet meer wat hij is geweest. Ook de waterlelies bloeien minder, een teken aan de wand. Het is niet haalbaar om exact uit te vogelen wat er is gebeurd. Uithuilen en in het voorjaar opnieuw beginnen. Maar triest werd ik wel van. Je geeft om de dieren die aan jouw zorgen zijn toevertrouwd en dan dit. Gelukkig heb ik een feestje om naar uit te kijken en waar wij veel zin in hebben. Zaterdag word ik 50 en dat gaan wij vieren. Edward wordt in september 53 en ook zijn verjaardag vieren wij zaterdag. Ik wilde het eerst klein vieren met alleen familie en een paar heel goede vrienden maar het is iets groter geworden. En dan nog heb ik niet iedereen kunnen uitnodigen omdat ik het fysiek niet trek. Vrijdagmiddag heb ik een High Tea met vriendinnen die heel dichtbij staan, toch een groep van 15 meiden. Ik voel mij heel rijk met zoveel vriendschap om mij heen. Zaterdag gaan wij met de familie naar de Vlindertuin in Leidschendam en aansluitend lekker dineren. Gewoon gezellig, eigen gebak (wel van de warme bakker maar met een eigen “touch”) mee en genieten van alle schoonheid die de vlinders je geven. Lekker dineren daar geniet ik altijd wel van en zeker met lieve mensen die belangrijk voor mij zijn om mij heen. Dat alles is al een cadeau op zich. Wij zijn erg bewust van de situatie die is ontstaan. Ik omarm het leven en hoop daar nog lang van te kunnen genieten. Zondag ben ik gevloerd maar dat heb ik graag voor over. Deze dagen houd ik mij ook erg rustig om te sparen voor de komende dagen. Sarah, je bent heel erg welkom!! Veel liefs, Marjo
vrijdag 4 september 2009
zaterdag 22 augustus 2009
Donderdagavond heb ik uiteindelijk mijn longarts aan de telefoon gekregen. Het "profjes-overleg" heeft nog niet veel opgeleverd omdat de neuroloog nog geen tijd had om naar mijn nekscan te kijken. Maandag gaat mijn longarts met de radiotherapeute bellen en dan mag ik dinsdagmiddag hem weer bellen. Ik vind het allemaal lang duren maar het zal niet anders kunnen. Met de pijn gaat het nu stukken beter omdat ik 2 x 15 mg morfine slik. Je moet zelf zo alert zijn wanneer je je recept bij de apotheek inlevert omdat je anders zomaar de verkeerde medicijnen mee zou krijgen. Ook moet je opletten hoe je arts het medicijn voorschrijft. De verzekeringen hebben een flinke vinger in de pap, zij zeggen welke medicijnen jij mag slikken. De arts mag alleen de werkzame stof opschrijven en zelfs dan gaat het soms nog fout. Uiteindelijk heb ik toch de oxycodon van Sandoz gekregen, waarschijnlijk omdat de goedkope variant niet te leveren was. Dan mag je de duurdere versie slikken die ik al had.
Ik voel mij verder goed en heb genoeg energie om het een en ander te doen. Gistermorgen was ik al om 10.00 uur op school om het schooljaar in te luiden met mijn collega's. Ik heb genoten van hun vakantieverhalen en de koffie met gebak. Iedereen ging naar huis met een kookboek vol met streekgerechten van Kaag en Braasem. Het boek staat vol met foto's van streekgenoten waar ik er een flink aantal van ken. De komende weken mag ik weer met de camera de school in om reportages te maken van kinderen in actie tijdens de schooluren. Op de informatieavond kunnen ouders hun kind bewonderen op een groot scherm. Dat zijn leuke dingen om naar uit te kijken.
Volgende week zal ik melden hoe het behandelplan er uit gaat zien. Nu eerst weekend vieren.
Geniet maar van alles.
Veel liefs, Marjo
woensdag 19 augustus 2009
vrijdag 31 juli 2009
Succes en veel plezier met de foto's.
Hartelijke groeten, Marjo